‘Je bent een volwassen vrouw.’ Marja Pruis zegt het drie keer per dag tegen zichzelf.

Je zou denken dat het leven overzichtelijker wordt, met de jaren. Dat sommige antwoorden na verloop van tijd gewoon wel voor in de mond liggen. Hoe oud je bent. Wat je hebt geschreven, en waar het over gaat. Van wie je houdt, van wie minder. Dat het duidelijk is hoe je je moet voortbewegen. Hoe je orde schept in de chaos. Weet wat weg moet, en wat blijft. Dat je in staat bent korte metten te maken met je...

Met de enige andere persoon die op het archief zit te werken, drink ik af en toe koffie beneden. Hij schrijft over het leven van Anna Blaman. Toen ik hem vroeg: ‘Waarom zij?’, keek hij weg, sloeg zijn ogen op naar het plafond en zei aarzelend, maar tegelijkertijd zo weloverwogen alsof hij dit al vaker had uitgesproken: ‘Het is die ingehoudenheid, dat pure, en dan toch dat hele seksuele, dat tomeloze.’ Vervolgens was het mijn beurt mijn ogen op te slaan naar het plafond. ‘Het zijn ha...

‘Ik was nog vergeten om het over Boos Meisje te hebben. Boos meisje laat zich niet paaien. Boos meisje lacht niet om Friends. Boos Meisje doet iets met haar wenkbrauwen dat nog niemand beschreven heeft. Denkt er het hare van, maar wat dat is? Maakt aantekeningen, maar ik ben bang voor wat ze noteert. Ook zoiets: Boos Meisje glimlacht niet beleefd. Neemt niet je jas aan. Parkeert achteruit in zonder in de spiegel te kijken.’

In toenemende mate zijn de essays van Marja Pruis verplichte lee...

In een wereld die zich iedere dag wéér schreeuwender aandient, kun je je afvragen hoe een mens zich ooit kan verzoenen met het feit dat hij bestaat, en dat hij daar het beste van moet maken. Tenminste, dat vraagt Marja Pruis zich af. Kijkend naar zichzelf en anderen verkent zij de vage grenzen tussen zelfhaat en ijdelheid, schoonheid en verdriet, verlegenheid en narcisme, liefde en medelijden. Wie zie je als je in de spiegel kijkt? Wat is het gastvrouwsyndroom en hoe kom je ervan af? Waarom...