De nieuwe verhalen van Lydia Davis zijn soms letterlijk oneliners. Zoals 'Bloomington', dat in zijn geheel luidt: 'Nu ik hier een tijdje ben, kan ik met een gerust hart zeggen dat ik hier nooit eerder ben geweest.' Ook kan het verhaal een nauwgezette observatie zijn, of een klaagbrief; het kan ontleend zijn aan de correspondentie van Flaubert, of zijn inspiratie vinden in een droom. Wat niet varieert in 'De taal van dingen in huis' is de kracht van het subtiel getoonzette proza. Davis is een ...

De kenners en liefhebbers van het korte verhaal zullen het bevestigen: Lydia Davis beheerst het genre meesterlijk. ‘Haar werk laat zien hoe de taal zelf onderhoudend kan zijn, hoe alles wat een woord zegt en ongezegd laat, de aandacht van de lezer kan vangen,’ stelde de jury die haar de MacArthurbeurs toekende, ook bekend als ‘de beurs voor genieën’. Joyce Carol Oates kenschetst de verhalen van Davis als: ‘Scherp, vaardig, ironisch, ingehouden en continu verrassend.’

Met ‘De schoonheid van weerbarstig proza’ reikt Lydia Davis ons de sleutel aan tot het lezen van haar werk – wat het leesplezier alleen maar zal vergroten. De korte verhalen van Davis tellen vaak minder dan tien regels, soms zelfs slechts één, en beschrijven alledaagse observaties en belevenissen in ongekunstelde, laconieke taal. Op het eerste gezicht dan. Bij een tweede lezing begint de goede verstaander nieuwe lagen te vermoeden. En wanneer Davis zelf haar werk analyseert, zoals in ...