Het werk van Tamara Muller (1975) staat bol van tegenstellingen. Er staan fantastisch uitgewerkte details en grove schetsen naast elkaar. De kunstenaar plakt haar eigen gezicht op ieder personage, maar het is geen zelfportret. Er zijn rozige, zachte gezichten die je aankijken en harde, vervreemdende taferelen. Muller schildert, zoals ze dat zelf zegt ‘the Game of Life: de humor en de pijn, de ontroerende onvolkomenheden van de mens’.

Vanuit persoonlijke ervaringen zet Muller intrigerende ...

Sam Drukker (1957) schildert de mens in al zijn facetten op een

eigenzinnige manier. Met krachtige penseelstreken weet hij de

geportretteerde neer te zetten, waarbij imperfectie en psyche

centraal staan.

Al decennialang weet hij ook met zijn zelfportretten te imponeren.

Niets ontziend schildert hij zichzelf: naakt, dan weer kwetsbaar,

soms trots, waarbij hij zichzelf psychologiserend becommentarieerd.

Zo geeft hij op zijn eigen wijze inhoud aan een eeuwenoud genre

waarbij de kunstenaar, de sp...