Begin deze eeuw waren er grote zorgen over de kloof tussen burgers en bestuur. Politici en bestuurders besloten om beter naar de mensen te gaan luisteren. Wethouders gingen gezellig ontbijten met bewoners, gemeentes kregen budget en middelen voor burgerparticipatie. Bewoners werden uitgenodigd om actief mee te doen in hun wijk.

Veel mensen gaven aan die oproep gehoor. Ze organiseerden buurtopschoonacties en burendagen, dachten mee over wijkvernieuwingsplannen, werden vrijwilliger bij de huis...

Het bestuur komt dichter bij de burgers en kan beter naar hen luisteren. Hulpverleners komen dichter bij burgers en kunnen hen daardoor sneller en effectiever helpen. En burgers komen elkaar meer nabij: ze gaan meer voor elkaar en hun buurt zorgen en worden daardoor 'zelfredzamer'.

Dat zijn drie beloften van de herziening van de Nederlandse verzorgingsstaat sinds 2015. Hoe werken deze beloften van nabijheid in de praktijk uit? Wat doen zij met onze onderlinge verhoudingen? Met onze gevoelens ...