In de lente van 2002 raakte Stine Jensen tijdens een vakantie in Turkije tot over haar oren verliefd op de Turkse kapper Ozan. Wat begint als een onschuldige vakantieliefde, groeit uit tot een langdurige relatie. Drie jaar lang reist Jensen op en neer tussen Amsterdam en Istanbul. Ze volgt een cursus Turks voor beginners, praat met jonge Turken en Europeanen over hun opvattingen over liefde en seks, en onderzoekt oosterse en westerse liefdesstereotypen in soaps, popmuziek en films.

Hoewel Friedrich Nietzsche God in de negentiende eeuw al doodverklaarde, is nog steeds het grootste deel van de wereldbevolking gelovig en worden nog steeds uit naam van het geloof vreselijke dingen gedaan. Toch lijkt het strijdbare atheïsme van weleer verdwenen. Stine Jensen houdt een vurig pleidooi voor een radicaal, maar ook teder atheïsme, dat vrijmoedig van zich laat horen wanneer het gaat om hete hangijzers: van boa tot boerka, van slachten tot seksuele voorlichting, van gebedsruimte ...

Talloze boeken en opvoedgoeroes schetsen een spookbeeld: we zijn geneigd onze kinderen te veel te verwennen. Een generatie verwende prinsessen en kleine keizers groeit op zonder manieren. Het getwijfel van de hedendaagse ouder leidt tot een nieuwe opvoedcrisis in de samenleving: het zogenaamde 'schippersyndroom'. Frank Meester en Stine Jensen reiken een filosofisch handvat aan voor de geplaagde ouder. Welke relevante inzichten kun je van grote denkers opsteken?