p.114

Dieses Buch ist ein Schrei – kein Kriegsschrei, eher ein Schrei nach Frieden. Es verteilt einige Ohrfeigen, die sich mit Liebkosungen abwechseln. Wer kriegt sie ab?

Zuerst die weißen Linken, die sich ihres antikolonialen guten Gewissens sicher glauben, die Komfortzone ihres Weißseins aber doch nicht verlassen: Sartre vor allen, der bis zum Ende Zionist blieb; im Gegensatz zu Genet, der sagte, Hitler sei ihm »egal«, und der die französische Niederlage in Indochina als einen Sieg b...

Vertaling Ells Booi

Is het denkbaar dat mensen die elkaar nu vooral als “zij” aanduiden, “ons” gaan zeggen? Dat de mensen die uit de koloniën naar Frankrijk zijn gekomen, door Bouteldja ‘indigènes’ (inheemsen) genoemd, en de ‘petits blancs’, de witte mensen uit de periferie, de in de steek gelaten mensen, elkaar vinden, omdat ze uitgebuit worden door dezelfde kapitalistische en imperialistische elite? Bouteldja durft er zelf nauwelijks in te geloven, maar ze doet toch een po...

Dit boek is een schreeuw – geen schreeuw om oorlog, meer een schreeuw om vrede.

Of liever, het slaat en streelt…

…‘linkse’ witte mensen, die een antikolonialistisch goed geweten hebben maar in het grote witte kamp blijven: Sartre, zionist tot het einde, in tegenstelling tot Genet die geen barst om Hitler geeft en voor wie Dien Bien Phu geen nederlaag is.

…Joden, ‘die me zoveel aan Arabieren doen denken’, want ‘wat van jullie onze “verre neven” maakt, is jullie verhouding...