Ninove heeft een slechte naam. Alleen al met clichés over de stad aan de Dender kan je een turf samenstellen. Wie zei daar ‘marginaal’? is niet zo’n boek. Integendeel. Als op sociale media de verbittering, woede en angst weer eens tegen de plinten klotsten, vragen de auteurs zich al eens af: gaat dit nu over onze thuisstad? Soms durven ze zelfs niet meer antwoorden als ze ergens te velde de vraag krijgen: ‘Waar woont gij eigenlijk?’ Zeker, Ninove vervelde de laatste jaren van prov...

‘En wat doe jij?’ Als mensen elkaar voor het eerst ontmoeten is het een klassieke openingsvraag. Eigenlijk polsen ze daarmee naar elkaars werk. Betaald werk, wel te verstaan. Het zegt veel over het belang ervan voor onze identiteit. Arbeid zorgt voor een inkomen maar ook voor een sociaal en betekenisvol leven. Valt werk weg, dan krijgen lichamelijk en geestelijk welzijn vaak een stevige tik. Alleen al in België zitten bijna een half miljoen mensen langer dan een jaar thuis. Arbeidsongesc...

In België staat een kathedraal die heel de wereld ons benijdt. Ze is opgetrokken door de arbeidersbeweging. Haar naam? Onze sociale zekerheid. In dit boek trekt Jef Maes alle draden van een leven vol engagement bij elkaar. Die sociale zekerheid speelt daar een cruciale rol in. Dat begint al in zijn jeugd in een arbeidersgezin in de Rupelstreek en gaat verder tijdens en na zijn studies. Totdat hij bij het ABVV begint te werken. Meer dan twintig jaar is hij er de man van de beheerscomités van...

Aan sommige verhalen kan je je opwarmen. Het verhaal van vzw Elmer is er zo een. Al meer dan 25 jaar realiseert Elmer sociale kinderopvang in Brussel. Vier locaties, een bonte mix van kinderen, medewerkers met wortels in dertig verschillende landen, de overtuiging dat diversiteit een rijkdom is: in de sector is Elmer een naam als een klok. Een kwarteeuw geleden was het idee van sociale kinderopvang nochtans niet evident. De schaarse middelen en plaatsen, zo klonk het toen overal, moeten er in...

Op het einde van een doodlopende straat in de Hasseltse Bonneuxwijk staat een caravan. Sinds de zomer van 2019 biedt vzw Homie hier dak- en thuisloze jongeren tussen de achttien en vijfentwintig jaar bed, bad, brood en begeleiding. Omdat de caravan al snel niet meer volstond, kwam daar een klein netwerk van gezinnen verspreid over Limburg bij. In nood en crisis zorgen ze voor korte opvang in hun eigen huis. Het eerste jaar wilde het Limburgs burgerinitiatief vier jongeren opvangen. Het werden...

Patiënten tijdens een psychose opsluiten in een koude cel; kinderen met psychische problemen tijdens een opname hun knuffelbeer ontzeggen; mensen verplichten tot medicatiegebruik. Eind 2011 startte Evi Verbeke als psycholoog in een psychiatrisch ziekenhuis. Ze had er mooie ontmoetingen maar de duistere kant van de kliniek beroerde haar: er heerste dwang. Waarom sluipt er geweld in de zorg? En hoe veranderen we dat?

Om de zoveel tijd laait de discussie over de wantoestanden in de psychiatrie ...

‘Marginale driehoek’, ‘wingewest voor extreemrechts’, ‘culturele pechstrook tegen de taalgrens’. Voor wie er niet woont, is het simpel om de Denderstreek te borstelen. Maar hoe zien de bewoners haar eigenlijk zelf? Auteur Dominique Willaert wandelde vier maanden rond in Ninove, Aalst, Denderleeuw, Zottegem, Herzele en andere Zuid-Oost-Vlaamse vlekken. Het leverde een parelsnoer van verhalen op. Over de teloorgang van de fabrieken, de afbraak van sociale huisvesting en de tijd dat ...

Persona non grata vertelt het meeslepende verhaal van Frans Wuytack die in 1966 als jonge priester zijn intrek neemt in de krottenwijken van Venezuela. Daar breekt algauw een culturele en sociale volksrevolte uit. Frans, een stuwende kracht van het verzet, wordt door de autoriteiten uit het land gezet. Terug in België raakt hij in 1973 betrokken bij de havenstaking van Antwerpen en hij ontpopt er zich opnieuw tot een sleutelfiguur. Na een reeks processen en verbanning uit de Kerk trekt hij n...

Als er een Oscar voor oudste debutant bestond, dan was Karel Anthierens (°1935) een sterke kandidaat. Kranten en weekbladen maakte hij nochtans bij de vleet. Eerst als kind aan de keukentafel – broer Johan zorgde voor de tekeningen – later als zwerfkei in de Vlaamse journalistiek. Gedane zaken gaat, hoe kan het anders, over de zeventien (!) kranten- en weekbladen waar hij journalist, redactiechef, hoofdredacteur of algemeen directeur was. Het is een parelsnoer van korte herinneringen waa...