'Tot het laatst toe heeft LUCEBERT zich uitgeleefd in zijn vlekken, vegen en spatten, niet om ze te verfraaien of metafysisch op te tuigen, maar om te zien of ze, nu alles zwart en uitzichtloos wordt, nog een minimum aan blikverruiming, dus aan levensmogelijkheden toestaan. Voor de tekenaar betekent dat: een minimum aan zinvolle bewegingen. Niet een verheven idee, maar een vlek als levenswerk, zo letterlijk mogelijk, dat is wat deze schat aan tekeningen ons laat zien, de aanvaarding dat wijze...

Psychiaters, neurologen en klinisch psychologen ontmoeten patiënten die de onmogelijkste dingen geloven. Dat ze van glas zijn. Dat ze in de hand van hun afgezette arm nog steeds een kopje geklemd houden. Dat ze twee jaar geleden zijn verdronken. Dat ze via het stopcontact worden afgeluisterd. Dat ze Christus zijn. Napoleon. Dat ze hun overleden dierbare horen scharrelen in de keuken. De variatie is eindeloos – lijkt het. In werkelijkheid vormen wanen, fantoomervaringen en hallucinaties een...

Cioran (1911-1995) is als zoon van een Russisch-orthodoxe pope geboren in Rasinari in Transsylvanië, Roemenië, toentertijd deel van de Oostenrijks-Hongaarse Donaumonarchie. Hij studeert filosofie in Boekarest en in Berlijn. In 1937 vertrekt hij naar Parijs om aan een proefschrift over Bergson te werken. Met het Frans, de filosofische taal van de tijd, vindt Cioran een ruim publiek. Een kleine filosofie van verval is de vertaling van zijn eerste in het Frans geschreven boek Précis de décom...

Voor de Romeinse geschiedschrijver Tacitus (56-119) is de kwaliteit van de publieke welsprekendheid onlosmakelijk verbonden met de aard van de politieke omstandigheden. De retorica, de juridische en politieke welsprekendheid, gedijt nu eenmaal ten tijde van maatschappelijke onrust, wanneer sociale, politieke of juridische misstanden aan de orde gesteld kunnen worden, zonder al te veel beperking van de vrijheid van meningsuiting.

In TEGEN HET VERVAL VAN DE RETORICA stelt Tacitus de vraag, hoe h...

Drie leden van de salon van markiezin van Sablé, waaronder De Sablé zelf, Jacques Esprit en La Rochefoucauld werkten aan een bundel maximen die bekend staat als het ‘manuscript van Liancourt’. De maximen, afgeleid van maxima sententia, uiterst beknopte spreuken, moesten aan drie voorwaarden voldoen: kernachtig zijn, algemeen menselijke gedragingen betreffen, en een pointe bevatten die hun spelkarakter (en later hun literaire succes) garandeerden. Op den duur gingen de maximen-schrijvers h...