Toen mijn telefoon ging, werd ik ruw uit een kort, uiteraard meditatief, verblijf op de bank gerukt. Ik meldde me met een stem waarin ik zoveel mogelijk verstoordheid liet doorklinken.

‘Van Kalken?’ De man klonk als een ambtenaar die dit klusje nog vóór vijf uur geregeld wilde hebben.

‘Jaha…’ mompelde ik weinig toeschietelijk.

‘U spreekt met Douma van het kerkhof ‘De Treurwilg.’

‘Oh.’ Ruim vijfentwintig jaar geleden werd mijn moeder daar begraven.

‘U heeft hier ee...

Petra Heckman heeft "speciale ogen": ogen waar ze niets mee kan zien. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ze ook slecht zal kunnen horen of traag van begrip is. Maar dat begrijpt niet iedereen even goed.

In een aantal korte verhalen neemt ze de lezer mee naar situaties, waarin het pijnlijk duidelijk wordt dat de maatschappij helemaal niet klaar is voor mensen met een visuele beperking. We lijken nergens bij stil te staan en functioneren voornamelijk op de automatische piloot. Dit leidt tot hil...

‘Ik ken een meneer met een poedel en die praat tegen zijn hond alsof het een kind is.’

Ik ben op een feestje en sta samen met nog een paar mensen in een kring om de spreekster heen. Deze staat met een glas in haar hand te genieten van de aandacht. Ze gaat nog even door: ‘Zooooo, Meisjepeisje, jij bent wel moe na zo’n lange wandeling, hè?’ kirt ze, de meneer met de poedel imiterend. ‘En die poedel heeft een jásje aan, nou jaaaaa!’

De mensen om haar heen slaan zich op de dijen ...