Het was onmogelijk en tegelijk onvermijdelijk dat René en ik samenkwamen. Ik was pas getrouwd, net 23 geworden, hij net van school op zijn 21ste . Toch wist ik op het moment dat wij elkaar aankeken dat mijn leven voor altijd was veranderd. Met onze heel verschillende achtergronden was het niet gemakkelijk samen een leven op te bouwen. Ik weet zelfs niet of wij bij elkaar hadden kunnen blijven wanneer wij niet, vanwege de komst van onze eerste dochter, na iets meer dan een jaar waren getrouwd...

‘Wat vindt René er eigenlijk van?’ werd mij herhaaldelijk gevraagd na het publiceren van Roos’ perikelen. En dan antwoord ik zoals het was, dat het boek er alleen kon komen omdat René mij stimuleerde om het te maken. Daarom ben ik blij, en dankbaar dat hij voor dit boek het voorwoord wilde schrijven, op mijn verzoek.

Ik heb lange tijd gedacht dat ik niet op dezelfde manier een vervolg op Roos’ perikelen kon maken en uiteindelijk heb ik dat toch gedaan. Weer het dagboek, geen zelfhul...