Het leek alsof hij nog iets wilde zeggen. Hij zei niets.

‘Maar je hebt me nog geen antwoord gegeven,’ drong ik aan. ‘Wat doe jij voor de kost?’

Er viel een stilte. Wat zal er in die twee seconden niet door zijn hoofd gegaan zijn; nu, na al die tijd, snap ik dat. De berekening, de weigering, de terughoudendheid.

‘Ik ben piloot,’ zei Laverde. ‘Ik wás piloot, beter gezegd. Ik ben nu piloot in ruste.’

‘Piloot waarvan?’

‘Piloot van dingen die vliegen.’

‘Dat snap ik...