Als ik voor mijn raam uitkijk over de spierwitte betonnen torens van Surdus, denk ik altijd aan jou. Het moment dat jij je gezicht oprichtte en omhoog keek naar de zon, en toen – een seconde misschien maar – recht in mijn ogen. Het moment dat er tussen alle anderen die allemaal precies hetzelfde waren en die nooit recht in mijn ogen keken, iemand was zoals ik.

Voor Acht is elke dag hetzelfde: opstaan, naar de Promenade, waar de Principes onophoudelijk uit de speakers galmen, met de trein ...