Krak.

Ze slingert door het verre landschap van haar eigen gedachten. Ontwricht.

Ze vindt kracht, tussen het vallen en opstaan, verliezen en doorgaan.

Ze hervat de weg, maar struikelt over haar eigen schaduw.

Ze herschikt de stukken, zowel de aanwezige als de ontbrekende, en vraagt zich daarbij af of alles nog wel in mekaar past.

Krak gaat over bodemloze scheuren en barsten, maar ook over de kracht om zichzelf weer aan elkaar te naaien. Om de deur open te zetten en de wereld weer toe te laten.

...