Kort na de Eerste Wereldoorlog treden enkele jonge, getalenteerde kunstcritici op de voorgrond die een heel eigen geluid laten horen. In niet mis te verstane bewoordingen schrijven ze over tentoonstellingen van oude en moderne kunst. Kasper Niehaus, A.M. Hammacher, W. Jos. de Gruyter en Jan Engelman gelden in Nederland dan ook niet voor niets als gezaghebbende critici. Of ze zich nu uitlaten over de cryptisch aandoende beeldtaal van Hieronymus Bosch, het abstracte werk van Piet Mondriaan of d...