Mikhail Prisjvin wilde de natuur haar eigen dagboek laten schrijven, hij zou alleen haar pen vasthouden. De eerste druppel die smelt na de winter, de warmte en de geuren van de zomer, het vertrek van de vogels, sporen in de sneeuw. Het zou haar verhaal zijn, in een van de verste en meest ongerepte uithoeken van Rusland, de eindeloze taiga die zich uitstrekt van de Golf van Finland tot de Zee van Okhotsk. Hij zou het optekenen zoals het zich aan hem voordeed. Maar het liep andersom. De natuur ...