Eind jaren 1970, in navolging van de ‘Brancusiaanse revolutie’, begint Didier Vermeiren (Brussel, 1951) het vraagstuk van de sokkel centraal te stellen in zijn reflectie, door te werken aan de complexe relatie die de beeldhouwkunst heeft met haar traditionele element van presentatie. Dit was het begin van een ‘onderzoek naar de sokkel en naar het heden’, waarbij de sokkel voor Vermeiren een autonome sculpturale bestemming krijgt. Wat voor hem van belang is, is de relatie tot de vloer,...