Zo donker buiten is Marnix Peeters’ reconstructie van zijn moeders leven, haar laatste maanden en haar overlijden.

Zij was bescheiden, was van mening dat het beste leven zich in de schaduw afspeelt. Je doet wat je moet doen en wanneer je verdwijnt is het alsof je er nooit bent geweest, je hebt voetsporen noch vingerafdrukken achtergelaten, het leven is een voorbereiding op schim zijn. In die zin paste alzheimer wel bij haar: na de diagnose die zij al jarenlang vreesde,

doolde zij steeds mee...