Voor Marion Bloem is Bali al sinds 1977 het eiland waar ze tot rust komt en ongestoord kan schrijven. In de vijfendertig jaar die sindsdien voorbij zijn gegaan, heeft ze het eiland zien veranderen. Bloems liefde voor de unieke cultuur, de hartelijke bevolking en de verdraagzaamheid die ervoor zorgde dat Bali een knooppunt van invloeden werd, bleef al die tijd overeind.

Bloem wil haar Bali delen met haar lezers. In Het Bali van Bloem zijn zestien verhalen opgenomen die ze in de loop der jaren ...

Ze zei: ‘Ik ga niet dood, ik vlieg weg.’

Op het moment dat Marion Bloem hoort dat haar zus ernstig ziek is en binnen enkele maanden zal sterven, lukt het haar niet verder te schrijven aan het boek over haar Indische jeugd. Als ze is overleden lijkt het of haar zus de herinneringen mee het graf in heeft genomen. Na maanden van rouw pakt Bloem de pen weer op en begint te schrijven aan Een teken van leven.

Marion Bloem groeide als kind van Indische ouders op met de vanzelfsprekendheid ten aa...

Je zei, schrijf me een brief als ik er niet meer ben. En omdat ik je ken, of heet dat nu dan kende, weet ik dat je toen bedoelde: pak je pen, ga niet verdrinken in verblindende tranen, verstop je niet onder dat dekbed - dat ding dat jij in jouw allerlaatste dagen, of weken veel te zwaar en pijnlijk vond over jouw tere te tengere lijf.

In 2022 overleed Ivan Wolffers, arts, schrijver, en de grote liefde van Marion Bloem aan prostaatkanker. Wat hen van meet af aan bond was reizen en schrijven. I...

Na de onafhankelijkheid van Indonesië zijn ruim 300.000 mensen naar Nederland gekomen. Aan de hand van haar persoonlijke familiegeschiedenis schetst Marion Bloem wat een Indo is en wat de geschiedenis van de Indische Nederlander behelst. Ze relativeert de Indische identiteit en trekt gelijkenissen met andere landen met een mestiezencultuur. Wat is er zo waardevol aan die zogenaamde Indische cultuur en is er wel een Indische cultuur? Is het nodig om onszelf Indo te blijven noemen? In Indo wis...