Dit is een verhalenbundel zonder weerga. Naïef, incorrect, ontroerend, hilarisch, schrijnend, onbehouwen, meestal grof, maar bovenal: authentiek en pretentieloos. Dit is werkmanspoëzie, die nu eens slaat en bijt en dan weer zacht is als een moedershand.

In een taal die heel dicht aanleunt bij het dialect neemt de schrijver je mee in het leven van een jongetje dat opgroeit in de speeltuin van de jaren zestig en zeventig. God en Deurwaarder (ja, met hoofdletter) zijn nooit ver weg. Op het pla...