Achter mij hoorde ik Rafael verzuchten: “Vanavond is echt de laatste keer... dan stop ik ermee. Had ik deze ogenschijnlijk triviale woorden op dat moment maar werkelijk tot mij door laten dringen. Had ik toen al maar de stille schreeuw om hulp gehoord van deze ondoorgrondelijke, maar betoverende Rafael. Of kortweg Raf, zoals ik hem met liefde zou gaan noemen. Vijf jaar later pompten ze zijn maag leeg en keek ik machteloos toe hoe ze hem op de intensive care aan de beademing legden.

De hoofd...