‘Zachtjes kriebelde ik haar over haar borst. Als ik dacht dat het genoeg was en ophield,

gooide zij haar ultieme wapen in de strijd: ze draaide zich helemaal op haar rug, alle vier

de pootjes in de lucht en keek mij smekend aan. Vooruit dan maar, nog even.

Maar nu was het huis leeg en koud. Ik ruimde haar door het huis verspreid liggende bedjes

op, haar karretje stond in de schuur. Ik moest het demonteren en opbergen. Ik moest haar

dekentjes wassen en opbergen. Maar nu nog niet.’

Tien jaar nada...