Vol overgave storten we ons op self-tracking en mindfulness, zijn we baas in eigen moestuin en gaan we op vakantie het liefst back to basics in een joert. De grimmige buitenwereld archiveren we liever met snapshots en selfies dan dat we de barricaden op gaan.

De onstuitbare focus op onszelf en ons individueel welzijn lijkt een antidepressivum waarmee we ons teveel aan angst in de hand houden en onze onzekerheid bedwingen. Ondertussen duren humanitaire, economische en ecologische crises voort.

...

Hoe moet je leven in een wereld waarin het einde nadert, maar waarin we hardnekkig doen alsof er niets aan de hand is. We dromen van een wereld waarin dat wat wij weggooien ook echt weg is, waarin alles zich laat opruimen en oplossen. Doeland confronteert ons met het illusoire karakter van dit gedrag. Onze manier van leven creëert monsters die ons blijven bespoken. Apocalypsofie stelt niet gerust, maar biedt wel handvatten voor leven in tijden van klimaatcatastrofe.