Linda is 34 jaar als ze de diagnose borstkanker krijgt. Het ‘doodsvonnis’ blijkt iets te doorbreken wat ze nooit voor mogelijk heeft gehouden. Een opeenstapeling van trauma’s uit haar verleden schudt ze plotseling moeiteloos van zich af. En daarmee stopt ze een lange geschiedenis van doorgegeven pijn.

Dit boek gaat over opgroeien in een onveilige omgeving en wat dat veroorzaakt. Over troost en hoe je trauma’s te boven komt. Maar vooral over eindelijk kunnen zijn wie je bent.

Ik ben lelijk. Ik ben dom. Ik ben zwak. Met deze gedachten groeit Linda als klein meisje op. Haar lage zelfbeeld is een resultaat van het schrikbewind dat haar vader voert in huis. Voortdurend boort hij haar de grond in. Eenmaal volwassen verdooft Linda haar onzekerheid met hard werken, waarbij ze keer op keer mensen over haar grenzen laat gaan. Tot ze op haar vierendertigste de diagnose borstkanker krijgt. De pijn die de behandeling met zich meebrengt laat de pijn uit haar verleden juist ver...