In het Merovingische Gallië ging de antieke geneeskunde over tot de vroegchristelijke geneeskunde, waarin de Kerk de verantwoordelijkheid van de

lichaamszorg op zich nam, met de klemtoon op de barmhartigheid en de

voorrang voor de toewijding aan de armen. De belangrijkste getuige uit

de zesde eeuw was de bisschop Gregorius van Tours, die de nadruk legde

op de miraculeuze genezingskracht, ook al apprecieerde hij de menselijke

geneeskunde van de archiaters. De bisschoppen stichtten xenodochia, de

kl...

Dit cahier handelt over de medische geschiedenis in de bloeitijd van de scholastiek (1200-1347) en bestaat uit drie delen.

Deel één focust op de universitaire scholastische leermethode voor de kandidaat-medicus. Deze methode wordt aan de hand van voorbeelden belicht (het oog, de vrouwelijke borst, de overdracht van ziekten). Na de dertiende-eeuwse encyclopedisten richten we ons naar de medicus Bernard van Gordon en de chirurg Hendrik van Mondeville, die beiden rond 1300 een belangrijk medis...

De Bourgondische hertogen hechtten een groot belang aan de kwaliteit van de geneeskundige actoren in hun dienst. Bij voorkeur trokken ze universitair geschoolde doctores in de medicijnen aan en zelfs hun topchirurgen hadden in Leuven de titel van doctor in de chirurgie behaald. Dit boek wil de theoretische kennis van deze medici doorgronden, alsook hun dagelijkse aandacht voor de gezondheid van de hertog en hun astrologische activiteit. Daarnaast bespreekt het de praktische kunde van de chiru...