‘Haar huid valt bijna naast haar botten. Als ik zou willen zou ik ze kunnen plooien, vouwen en binnenstebuiten keren. Ik zou er een afdak van kunnen maken of mezelf ermee omwikkelen als een soort dubbele huid. Mijn moeder trekt en pulkt aan het loshangend vel van haar borsten, kijkt naar me en zegt dat die vroeger vol melk zaten en dat ik dan aan haar tepel zoog. Ik word er misselijk van. Ik vraag me af hoe ver ik haar huid zou kunnen rekken, hoeveel tijd er nog tussen haar huid en organen ...