Het vliegtuig steeg op, zo steil mogelijk. Ik wist dat onder mij de gebouwen verdwenen, alsof je uitzoomde in Google Earth, steeds verder, totdat je niets meer kon onderscheiden en alles één vlakke zandwoestijn leek. Ik ging een ander leven tegemoet. Heel anders. Maar diep binnen in mij zou er altijd een stukje weemoed blijven, een liedje van verlangen. En nooit zou ik er helemaal bij horen, waar ik ook terechtkwam. Altijd zou ik een beetje anders zijn, een dwarsligger. Maar hoe was dat dan...