Omdat ik van mening ben dat oorlog van alle tijden is, maar er nooit zou mogen zijn wil ik een klein steentje bijdragen. Mijn vader schreef in 1944 zijn ervaringen op in een schriftje. Vandaar de titel OORLOGSDAGBOEK.

Onze wereld is niet altijd een fijne plek, maar in het vrij associëren ligt een kracht verscholen om de realiteit behapbaar en wellicht zelfs dragelijk te maken. Beleving of creëren van poëzie spelen een sleutelrol in het 'onthaasten''. Je hart openen voor een engel op je schouder. Dat kan immers ook in het hart van de stad, middenin de drukte van je leven. Maar wat als je engel een duivel blijkt te zijn? Neem je dan het heft in eigen handen?