In deze literair-filosofische klassieker uit 1979 verdedigt een sprinkhaan in een dialoog met zijn leerlingen de gedachte dat het in het leven draait om spel. De sprinkhaan, die aan Socrates doet denken, definieert spel als de vrijwillige poging om niet-noodzakelijke hindernissen te overwinnen. En dat is wat de mens, nadat hij in zijn behoeften heeft voorzien, het liefst doet. In Suits’ utopische wereld wordt elk mens daarom een homo ludens, een mens die al spelend het leven waardevol maakt.

Een fabelachtige tekst. Grappig en serieus, literair en filosofisch-analytisch, diepzinnig en verhelderen...