Het voortdurend knechten van land en zee zit in de Nederlandse genen. Baggeren, recht trekken wat krom is en windmolen parken uitstrooien over zee; we doen wat ons goeddunkt zonder de zee of het land ooit iets te vragen of te bedanken. Die bazige houding ten opzichte van de natuur heeft Arita Baaijens altijd verbaasd. Op haar reizen ervaarde ze dat in andere culturen de stem van bossen, bergen en rivieren wel serieus wordt genomen. Waarom in Nederland dan niet?

In dit boek neemt Baaijens een ...