8 juni 1995

Vanavond boden Pieter Broertjes en Arendo Joustra mij in Pier 10 achter het Centraal Station een etentje aan voor mijn komende 70ste verjaardag. We zaten tussen andere tafeltjes gepropt, maar het voer was best lekker. Pieter gaf me een paar boeken cadeau en schreef er opdrachten in. (…)

Tijdens het bezoek van bondskanselier Helmut Kohl op 22 mei hadden Jessa van Vonderen en Pieter naast elkaar gezeten op het staatsdiner. Jessa had verteld over de reis in Canada en gezegd dat ik ...

25 februari 1993

Theo van Gogh zag er ongeschoren en vies uit, en zei al lange tijd niet meer te hebben gedronken. Jan Mets had me aangemoedigd hem te ontmoeten en kreeg gelijk. Hij was inderdaad buitengewoon aardig, zoals Jan Mets voorspeld had. Het viel me zeer mee. Ik vond hem zelfs aardig. Hij begon met het memorandum voor te lezen waarin ik tot persona non grata wordt verklaard. Theo is sympathiek. Ieder onderwerp wat we aansneden tot en met Judith Exner, de bijzit van JFK, liep als een ...

De ‘rode bovenmeester’, Adriaan Gerhard (1858-1948), was tot aan de jaren dertig van de vorige eeuw een begrip in de onderwijswereld, in de politiek en onder vrijdenkers. Hij ontwikkelde zich al jong tot een consequente vrijdenker, was de eerste bekende pedagoog die een humanistische opvoeding zonder kerkelijke en andere dogma’s bepleitte en vertegenwoordigde langdurig de Nederlandse sociaaldemocratie zonder een echt partijmens te worden. Als zoon van een vooraanstaande socialistische k...

3 augustus 1992

Eenmaal in hun kantoor gezeten, werd meegedeeld dat uitstel van mijn vertrek niet mogelijk was. Ik bevond me reeds illegaal in het land, en zou nu worden aangehouden. Onder politiebegeleiding kreeg ik de kans om mijn laatste zaken te regelen. Vanavond moest ik Zuid-Afrika met de KLM te verlaten. Ik zei tegen Van de Westhuizen: „You are not even a man. You never told me and are not telling me now, what I am accused of. Are you not ashamed of yourself? You even don’t look me...

27 oktober 1994

Rechter B.C. Punt liet zich zelfs ontvallen: „Het gaat nu dus nog slechts om het bepalen van de hoogte van het schadebedrag.” Daar sprong Den Hertog bovenop. Ik had de Staat al zeer veel geld gekost.

Dat haal je de koekoek! Dat was het gevolg van de oekaze van de Staat, uitgevaardigd door Luns. Den Hertog keek steeds valser en liet zich ontvallen dat ik slechts theater aan het maken was. Dit heb ik fel bestreden. Ik sloeg terug en noemde Den Hertog en Van Velzen van Buiten...

Het levensbeschouwelijk landschap in ons land werd lang gekleurd door twee dominante polen: de gelovigen tegenover de niet- of anti-godsdienstigen. Zij hebben vaak in controverses tegenover elkaar gestaan. Dit boek zoekt naar bruggen. Het wil ook inspelen op het zoeken naar zingeving en verbinding, in deze tijd van vervreemding en individualisering.

Gemeenschappen in de ‘tussenruimte’ tussen die twee polen kunnen die verbindingen bieden en zinzoekers inspireren. In die tussenruimte vin...

13 augustus 1991

Ik kon niet slapen en lag te piekeren hoe ik ooit mijn Memoires uitgegeven zou kunnen krijgen. Ik zou Freddy Heineken om financiële steun moeten vragen. Laatst kwam ik hem tegen. Ik herinner daaraan in een korte aangetekende brief waarin ik vraag of ik hem zou kunnen ontmoeten.

Ook heb ik Oliver Stone eraan herinnerd dat hij me nog steeds de helft van het afgesproken honorarium voor mijn medewerking aan JFK schuldig is.

Aardige brief van Kees Thomassen van de Koninklijke Bib...

4 oktober 1993

Jan Foudraine kwam me een uurtje in mijn kamer drie hoog voor, opzoeken. (…) Voor zijn vertrek vroeg ik hem wat Alexander Smit als gerealiseerde mens, zoals zij dat noemen, nu met zijn leven deed. (…) „Jan, durf jij met een ernstig gezicht te verklaren, zonder erbij te lachen, dat bij Alexander Smit de tijd niet meer leeft?”

„Ja,” zei hij volmondig.

„Je trekt er een passend smoel bij.”

„De tijd verschijnt bij hem in het tijdloze,” zei Foudraine.

„Staat zij...

6 april 1994

„Ik ben Willem Oltmans,” zei ik.

„Dan verzoek ik u dit pand te verlaten,” was het bitse antwoord. Dat antwoord

maakte me razend. Ik heb een gigantische scene gemaakt. „U weet best wie ik

ben. Zo de oude zingen, piepen de jongen!”

„Moet je nu eens zien,” riep ik op volle sterkte door de ontvangsthal, „ik word

weggejaagd!”

Daarop kwam Ria Lubbers tussenbeide. Ik omhelsde haar en zei tegen haar:

„Eindelijk voel ik me weer thuis bij iemand die behoorlijk tegen m...