Als tienjarige schreef ik gedichten. Dat bleef zo doorgaan tot ik op tachtigjarige leeftijd de behoefte kreeg om er boekjes van te maken.Langzaam kwam mijn dichtersbloed in een stroomversnelling. In mijn poëzie, beurtelings geestig en aangrijpend, lyrisch en beschouwelijk, ziet men mijn wereldbeschouwing op zijn best.

In 'De blanke gave' word je ondergedompeld in een wereld waar het water oprukt, moeders hun kinderen op het droge slepen en geliefden verdwijnen. De IKEA loopt onder en de A2 verandert in een heel kalm, groot kanaal: 'op de tekentafel rust een atlas/ alvast atlantisblauw gekrast.' Want wat kun je met een land waarin de krant niet meer is 'dan een sudoku met wat foto's eromheen', en er achter iedere voordeur geheimen schuilgaan? Dat vraagt om antwoorden. Want 'de doden groeien met je mee. We n...

Schuchter en aan de schaduwrand van het dichtersrumoer schreef Radna Fabias al jaren gedichten. Nu ze ermee naar buiten treedt blijkt het bepaald geen verstilde poëzie te zijn. In deze bij vlagen donkere, wezenlijk (maar verre van vreugdeloos) feministische en onverschrokken existentialistische bundel vraagt een vrouw zich af wat ‘thuis’ is. Die plaatsbepaling – misschien tegelijk een coming-out – voltrekt zich op meedogenloze wijze. Habitus is een bundel vol zinderende en zintuiglij...

Als tienjarige schreef ik gedichten. Dat bleef zo doorgaan tot ik op tachtigjarige leeftijd de behoefte kreeg om er boekjes van te maken.Langzaam kwam mijn dichtersbloed in een stroomversnelling. In mijn poëzie, beurtelings geestig en aangrijpend, lyrisch en beschouwend.

De nieuwe dichtbundel van Gerrit Kouwenaar opent met de reeks een glas om te breken, die ter gelegenheid van zijn vijfenzeventigste verjaardag als extra fraaie leparello verscheen. Hij sluit een indrukwekkende reeks gedichten van rouw, die hun aanleiding hebben in de dood van Kouwenaars vrouw Paula, maar op de lezer in de eerste plaats een algemeen geldige, ja nu al klassieke indruk maken. Tussen die twee afdelingen in staan gelegenheidsgedichten in engere zin, maar als het waar is dat alle g...

omdat ze mensen heeft gekend die geen stofwolk

veroorzaken maar eruit bestaan

Lucas Rijneveld zoekt in zijn gedichten de ruimte van een weiland of de zee - maar ook die van een flat of dodemanshoek. Alles krijgt de breedte van haar dichterlijke blikveld, en zo krijgen de gewoonste dingen de ongewoonste proporties. De grote thema's zijn aanwezig in de kleine woorden, en de beeldenrijkdom waarmee fantasie en werkelijkheid elkaar raken zorgt dat zijn gedichten niet zijn te vangen. Wat grappig is...